Maar goed, Marie-José was wel sportief genoeg om samen met haar peddel-maatje Freke op een spectaculaire wijze door de branding te gaan...
Inderdaad: omgeslagen, vlak voor het strand... Goed zo meisjes!
 |
| De grot was alleen via het water te bereiken |
 |
| Wachten voor de grot |
 |
| Omgekiept in de branding. Let even op de 'metershoge' golven... Maar ik snap het wel: de 'instructeur' kwam al meteen aanrennen... Hadden de dames misschien op een ideaal Baywatch beeld gehoopt? |
De kinderen gaan op zaterdag ochtend naar The Dutch School. Afgelopen zaterdag had een Nederlandse collega onze kinderen meegenomen en hadden we dus een ochtendje de tijd om eens een flinke wandeling te maken. Reisdoel: de top van Mount Woodson. Een tocht van 10 km en ruim 600 meter omhoog terwijl het wederom boven de 30 graden in de schaduw was. En natuurlijk geen spatje schaduw...
Wat een mooie tocht en heerlijk gewandeld. Nu (zondag avond) hebben we nog steeds spierpijn...
Maar het uitzicht was grandioos, ondanks dat het heiig was. We konden de berg waarop ons huis staat ook goed zien.
Het hoogtepunt is een rots, die volgens de locale geleerden 'Potato Chip Rock' heet. Met een beetje zweethanden zijn we erop geklommen. Spectaculair, al zeggen we het zelf. En nee, dit is niet gephotoshopt!
 |
| Vol trots op Potato Chip Rock! |
 |
| Uitzicht over Poway. In het rode cirkeltje staat ons huis. |
 |
| Mount Woodson, gezien vanuit onze tuin |
Thuis gekomen, snel even een plons nemen in het zwembadje om het stof en zweet eraf te weken, en dan weer klaarmaken voor het middag programma: Met Joost, Minou en kids naar de rodeo... Alsof we nog niet genoeg zon en stof hadden gezien ...
De rodeo had een mooi programma: koeien vangen, barrel-racing en natuurlijk bull-riding. Gelukkig voor de schapen waren we te laat om Bram op te geven voor schaap rijden...
Maar leuk om eens een rodeo te zien.
Bij 'barrel racing' moeten dames te paard zo snel mogelijk een parcours om drie vaten heen afleggen. Dit betekent hele scherpe bochten maken op topsnelheid. Super stoer. En dat op de Amerikaanse manier: met één handje sturen.
Ook leuk om te zien dat er buiten ons werk nog meer Amerikanen zijn die niet kunnen tellen. Nadat de eerste dame gefinished was, had de presentator meteen door dat ze in de top drie stond. Goed zo jongen... Misschien vroeger wat vaak van de stier gekieperd?
 |
| 'Vol in de ankers' voor een scherpe bocht |
 |
| Amerikaanse stijl: één handje aan de teugels en de andere op de zadelknop |
Hierna het hoogtepunt: Bull riding. Das ook niet mis zeg... Wat een beesten! (de stieren bedoel ik dan)
De bedoeling is om 8 seconden te blijven zitten. Dat is er slechts twee gelukt. "today the bulls are winning!". We hebben ook geleerd hoe ze de stieren zo wild krijgen: touwtje om de balletjes en vlak voor de rit een flinke ruk eraan. Zielig he...
 |
| Deze prutser lag er naar 2 seconden al naast |
 |
| En deze stumperd valt zelfs van een stilstaande stier af En nu met meer respect: dit was een van de twee die het 8 seconden vol hield. En de stier heeft behoorlijk staan springen hiervoor... |
 |
| Ze hadden allemaal een helm op (niet iedereen kan omroeper worden) |
 |
| Zij liever dan ik... NB, zie je het stringetje? |
 |
| Cowgirl Emma, Bram en Anne |
Natuurlijk was er hoop te doen, waaronder op een mechanische stier zitten. Met een grote mond wilde Bram en Anne dit ook doen. Tot ze ervoor stonden. Toen hoefden ze ineens niet meer. Marie-José heeft meer lef...
 |
| Zie je het stringetje? |
Resultaat: 3-0 voor de bull.
 |
| Lieve (bijna 3) was onze eigen cowgirl... |
Een leuke middag, met weer veel stof happen. Maar de echte cowboys en cowgirls konden de Bud-light niet compenseren, dus zijn we maar naar Joost gegaan, om daar de dag af te sluiten met een echt biertje en een grote pan nasi...
Op zondag hebben we het rustig aan gedaan. Een dagje geen stof happen.
's Avonds kregen we nog een (automatisch) belletje van de school van Anne, omdat het komende dagen heel warm wordt:
Geen opmerkingen:
Een reactie posten