Terug naar de middeleeuwen

We hebben deze week weer een hoop geleerd. Onder andere dat als je 5 jarig zoontje zijn graduation heeft voor pre-Kindergarten (groep 1 in Nederland), hij blijkbaar niet zijn normale kloffie aan mag. Nee, minstens een nette broek, blouse en nieuwe schoenen. Als het kan nog een heuse stropdas.
En dus geen crocs, korte broek en half versleten Mickey Mouse T-shirt.

De kinderen mochten een voor een naar voren komen om wat te zeggen: "my name is Bram van de Camp (spreek dit zo vettig Amerikaans uit als je je maar kunt voorstellen en je komt in de buurt van zijn uitspraak), and I like doing my homework"
Goed zo jongen, hou dat vol... (dat huiswerk dan, niet dat accent)

Bram bij Miss Myrna en Miss Effat

 En natuurlijk op de foto met zijn vriendinnetjes

Stoer diploma hoor...

Tot zijn teleurstelling moet hij na deze diploma uitreiking nog een week naar school. Daar had hij niet op gerekend.

De rest van de week was Marie-José bezig om de Garage Sale voor te bereiden. Geheel volgens Amerikaanse tradities: bordjes op lantaarnpalen plakken en een advertentie op craigslist. Alles wat niet meegaat naar Nederland verzamelen, stickertje met een prijsje erop en verkopen maar.

De verkoop zou om 7 uur 's ochtends beginnen, omdat veel mensen nog voor het werk even langs wippen. Volgens een collega komen er om 6:30 de eerste pick-ups de straat inrijden om de eerste te zijn. Je zou het gebrul van de V8 motoren al op afstand horen aankomen.
En ja hoor, om exact 6:30 reed de eerste koper de straat in.... in een smartje. Ja hoor, uitstekend voorteken dachten wij....
Gelukkig kwamen zijn grotere broertjes al snel opdagen.

Hartstikke leuk om te zien wie er op af komt. En wat ze allemaal kopen. Een stel schoenen of broeken kopen zonder passen. Het is dat het 'klanten' waren, en ik niet zomaar van iedereen foto's kon maken. Anders had hier een prachtige foto-rapportage gestaan: people at garage sales.

Om 11 uur vonden we het zelf welletjes. Er waren nog wel wat kopers, maar we hadden gewoon geen zin meer. De laatste spullen ingepakt en naar Goodwill gebracht, voor de daklozen. Netjes verpakt natuurlijk in UTS dozen. Als we reclame maken, doen we dit goed...

Uiteindelijk hebben we behoorlijk verkocht. Ondanks dat het meeste koopwaar $5 of minder was, hebben we toch voor enkele honderden dollars verkocht...

... en die hebben we dezelfde avond natuurlijk weer uitgegeven. Samen met Familie de Pee naar LA voor een avondje 'middeleeuwen'. Degene die deze blog vaker lezen hebben waarschijnlijk al een voorstelling hierbij. Correct, vreten met middeleeuws thema.

Maar dit keer was het goed vermaak. Je zit in een echt kasteel (althans, zo 'echt' als hier alles nep is) en woont ridderspelen bij. Alles gaat 'op zijn middeleeuws', dus werden we aangesproken met 'my lord' en 'my lady', kregen we een papieren kroon op en moesten we met onze handen eten. En als je dan ook nog vette kip, nog vettere spareribs en slechts één klein servetje krijgt, dan kun je wel raden hoe onze kinderen er op het einde uitzagen. Inderdaad, heel middeleeuws.

De voorstelling begon met wat shows met paarden, waarvan ik er eentje erg spectaculair vond. Een paard springt in de lucht en trapt dan heel hard naar achteren. Volgens de showmaster een bekende truc op het slagveld. Dat laatste betwijfel ik, maar het levert wel mooie plaatjes op.

Amerikanen kunnen het publiek goed vermaken en het publiek laat zich ook goed vermaken door als een stel debielen mee te klappen en schreeuwen (sorry Melanie, nothing personal). En ook hier was dit weer goed gelukt.
Het publiek werd opgedeeld in 6 teams en elk team kreeg zijn eigen ridder. Wij kregen de gele ridder, en allemaal een bijkleurende kroon en vlaggetje.
Na wat eenvoudige spelen (ringsteken en vlaggetjes gooien, doe het maar eens na) kwam het 'verhaal' pas echt op gang. Er zou een riddertoernooi plaatsvinden. Dus moest 'onze ridder' vechten tegen 'de blauwe ridder'. Het spektakel-gehalte ging met sprongen omhoog. Ik vraag me af hoe deze ridders verzekerd zijn en hoeveel waivers ze per dag moeten tekenen. De vonken sprongen er letterlijk van af...

En dan denk je misschien: is dat niet een beetje te gewelddadig voor kinderen? Is dit wel pedagogisch verantwoord? Vinden die dat wel leuk om te zien? Kijken ze niet liever naar een toneelstukje met elfjes en kabouters?
Now way! Ze zaten op het puntje van hun stoel en waren met volle borst aan het aanmoedigen. Blijkbaar is het reuze leuk amusement voor kinderen als 'jouw ridder' de andere van zijn paard sleurt, in zijn buik (of lager) trapt of zelfs op zijn een zwaard rijgt. Wie is daar nou niet mee opgegroeid?

Op het puntje van de stoel...

De bende van 5 vond het prachtig. Naderhand buiten, bij de Starbucks natuurlijk, moest het even nagespeeld worden. Vlaggetjes werden gepromoveerd tot paard of zwaard, en aan de slag. En terwijl andere gasten rustig in het avond zonnetje aan het genieten waren van een bakje koffie, liepen er vijf kinderen riddertje te spelen: "kling, klang, ke-tjing, ke-tjang". Het was zo leuk om te zien dat we de boze blikken van de andere gasten maar voor lief namen...

Ridder Bram en Ridder Matthijs op het slagveld

Inmiddels was het al flink laat, dus het plan voor zondag was: een rustig dagje en vroeg naar bed. 

Helaas, een rustig dagje bestaat niet als je weer met Joost, Minou en hun bende op stap gaat. De kinderen zijn inmiddels echt goede vrienden geworden. Ze kunnen lekker samen spelen en op zijn tijd elkaar eens flink uitdagen. Zo ook de papa's....

Team Thijs was druk met een kasteel bouwen (we blijven in het thema) dat bestand moet zijn tegen de zee. Bram was zo fanatiek dat hij zelf bij elke grote golf voor het kasteel ging liggen om de golven tegen te houden...

Team Joost was druk om een kasteel te bouwen, dat er vooral mooi uit moest zien. Laten we het netjes zeggen: team Joost bestond uit, tsja... Joost.

Maar eerlijk is eerlijk, my Lord Joost heeft overduidelijk gewonnen, met een burcht met meerdere verdedigingsmuren. Gelukkig kan ik de grote golven de schuld geven.

De bende van 5 moet even opdrogen na het zwemmen.
Waar ik ben?
Nog even bodyboarden

's Avonds nog even by Sammies pizza eten, zodat de kinderen slechts 2 uur later in bed lagen dan wij ons 's ochtends hadden voorgenomen.

Inmiddels is mijn laatste week bij Cymer aangebroken. Donderdag een afscheidsfeestje, ben benieuwd. 

En met lichte tegenzin vandaag mijn trouwe cabrio verkocht. Nu staat'ie bij iemand anders op de oprit olie te lekken. Eigenlijk wilde ze hem gisteren al kopen, maar ik wilder er per-see nog een dagje mee rijden.

Vooruit dan maar, nog één fotootje om jullie een plezier te doen...

VVV: Verjaardag, Vakantie en Vaderdag

Weer een lekker drukke week gehad. Donderdag werd Bram 5 en dat moest natuurlijk gevierd worden met zingend wakker maken, een kroon en kadootjes. Hij wil later brandweerman worden (althans, deze week), dus kreeg hij een mooie kroon met vlammen erop.

De hints van Bram de afgelopen weken waren overduidelijk: hij wilde Lego of Lego. Daar was hij dan ook dolblij mee

En dan mogen jullie raden wat er in dit pakje zat...

 En natuurlijk Skypen met familie.

Marie-José en oma hadden vlinderjes gemaakt als traktatie. Sommige kindjes vonden het zo mooi, dat ze het niet opaten in de klas maar mee naar huis wilde nemen om 'aan mama te laten zien'. Nou, een groter compliment kun je niet krijgen van kinderen, toch?

Bram in zijn klasje

En natuurlijk het hoogtepunt: met Teagan op de foto. Want Bram wil met haar trouwen (en alweer: deze week althans. No worries Yentl, volgende week wil hij weer gewoon met jou trouwen). Schattig he!

 Marie-José had zich weer eens goed uitgeleefd voor een taart voor Bram. En of die gelukt was! Goed he! De taarten worden echte kunstwerken. Bijna zonde om aan te snijden (maar dat is me toch gelukt). En dan zijn ze ook nog eens super lekker!

En Vaderdag natuurlijk. Ik heb weer mooie knutselwerken van de bende van twee gekregen. In het land van Groupons kon Anne natuurlijk niet achter blijven: ik heb een berg coupons gekregen voor onder andere een knuffel, een dukke kus en een massage. Lief he.

Van Marie-José had ik fotografie spullen gekregen. "Fijn zo'n hobby, weet ik tenminste weer eens wat ik kan kopen".

En de V van Vakantie. Althans, voor Anne. Zij is begonnen aan haar 3 maanden vakantie. Belachelijk toch? Wel zuur voor Bram, want zijn school gaat gewoon de hele vakantie door...
Marie-José heeft nog een berg foto's van haar school gemaakt op haar laatste schooldag, als herinnering. Volgende week gaat ze naar een zomerkamp, samen met vriendjes.

Bij Cymer werkt een groep van 20 mechanen uit India. Waarschijnlijk omdat ze goedkoop zijn, niet omdat ze zo goed zijn. Maar goed, het zijn heel aardige gasten. Met een aantal heb ik nouw samengewerkt en zij wilden mij bedanken middels een etentje bij een Indies restaurant. Ze hadden zelf een groepje samengesteld die mee mochten. Alleen degene die echt met mij hadden gewerkt mochten mee.
Super gezellige avond. Ik moest van alles proeven. Ze hadden vol trots zitten vertellen over hun cultuur, het eten en religie. Ik had een poging gedaan om te speechen in de moedertaal van een aantal van hen (er zijn 22 talen in India). Ze verstonden het ook nog en waren zeer onder de indruk. Voor de kenners: ತಾಣಕ್ ಯು (Dhanyavadad)

Ik heb twee complimenten van hen gekregen die me nog lang bij zullen blijven: ten eerste dat ik een hele goede sfeer had geïntroduceerd bij het mechanisch team, waarbij je als leidinggevende ook persoonlijke zaken bespreekt en grapjes maakt met je teamleden. En dat je leiding kan geven zonder te schreeuwen maar met open dialogen. Hebben mijn cursussen 'open onderhandelen' toch nog baad gehad.

Vandaag hebben we ons laatste bezoek weggebracht naar LA. Toch wel raar om afscheid te nemen met "tot over anderhalve maand in Nederland".
We hadden ook een afscheidsfeestje bij onze ASML manager hier. Ook enkele van hen zal ik pas weer in Nederland zien. Heel raar.
Dit feest had trouwens nog een bijzonder mooi hoogtepunt, toen een van de dames in het zwembad viel. Laten we het erop houden dat het iets minder charmant ging dan bij het schoonspringen bij de Olympische Spelen, maar ze kreeg toch een dikke 10 punten van elk jurylid.
Voor dit feest had Marie-José weer een taart gemaakt:

En natuurlijk weer gespeeld met mijn camera. Dit keer waren Oma, Marie-José en Anne de vrijwillige modellen...

De straat naar 'onze berg'. Mooi met de paarse bomen
waarvan ik de naam nooit kan onthouden.

Kolibrietje in onze tuin

Bericht 128

Ze zeggen wel eens, de laatste loodjes wegen het zwaarst, maar bij ons niet hoor. We genieten nog volop in onze laatste weken hier.

Oma Maas is op bezoek, en zij is met Marie-José Balboa park gaan bewonderen. Blijft een prachtig park, midden in de stad. Hele mooie tuinen, mooie gebouwen, maar ook ruigere natuur. 

Zoals je op de foto ziet, was het bewolkt
(voor onze begrippen)

Zaterdag een drukke dag. Dat zijn we niet meer gewend. Ik had mijn laatste les voor de foto cursus. Marie-José was golfen. De kids naar de Nederlandse school. En tussendoor mijn auto proberen te verkopen en het verjaardagsfeestje van de kinderen voorbereiden. En dan 's middags naar het verjaardagsfeestje van Matthijs. Phoe, dat wordt nog wennen als we in Nederland een volle agenda hebben...

Het feestje van Matthijs was bij 'Pump it up'. Het recept: twee zalen met opblaas attracties, een strak schema, daarna taart, chips, drinken en noem maar op. Alles is mogelijk, als je maar na 2 uur weg bent. Zeg maar: een lopende band voor verjaardagsfeestjes. Maar, was hartstikke leuk.

Zondag was het feestje van Bram en Anne. Lekker in een speeltuin in een park. 

Toen we erheen gingen, vroeg Bram zich af waar we eigenlijk naar toe gingen. "nou, naar jouw feestje". Zijn reactie was: "O, wat leuk, ben ik dan jarig?". Nee jongen, dat is nog een paar nachtjes slapen.

Het blijft hier een verrassing hoeveel kindjes komen opdagen. Anne had 5 vriendinnetjes uitgenodigd en Bram 7 vriendjes. Helaas waren er 3 vriendjes van Bram niet gekomen. Daarentegen waren er wel 3 broertjes/zusjes meegekomen. Al met al een drukke bende.

We hadden een gazebo gehuurd en natuurlijk een piñata opgehangen. Dit keer geen zelfgemaakte, maar een gekochte kleurige ezel.

De feestvarkens en de ezel

Anne met haar vriendinnetjes:
Moriah, Zoe, Anne, Jessie en Emma

 

Marie-José had voor elk kindje een 'ijsje gebakken'. Nee, nee, geen type fout. Ze had een cup-cake in een ijshoorntje gebakken en met icing erop het ijsje afgemaakt. Heerlijk!

Ik had me een paar uurtjes vermaakt met waterballonnen vullen. Een groot (maar kort) succes, want het was natuurlijk warm.

En eindelijk mocht de piñata eraan. Om beurten mochten de kids op de ezel inmeppen tot het snoep eruit valt...

 ... en dan: graaien...

 ... en daarna vergelijken met je vriendjes.

Heerlijk feestje. De kinderen hebben zich goed vermaakt. De papa's en mama's ook. De ouders blijven hier namelijk rondhangen op een kinderfeestje. Meestal zitten ze er verveeld bij te wachten tot het eindelijk afgelopen is. Hier hadden wij geen last van, want ook zij hadden zich goed vermaakt.

Op weg naar huis (we waren met twee auto's gekomen, zo Amerikaans zijn we dan ook wel weer) sprong Oma spontaan in de cabriolet. "Nog even genieten"

Tsja, en dan komt het einde langzaam in zicht. Toch zitten we nog vol met leuke plannen... 

Anne moet nog twee dagen naar school. Bram zijn school loopt de hele zomer door, maar krijgt wel een 'afstudeer feest'. Ik moet nog 3 weken werken. Afscheidsfeestjes moet ik zelf geven.

Daarna spullen inpakken en nog een rondreisje door de buurt maken (Grand Canyon, Zion, Bryce Canyon, Monument Valley, je kunt een slechtere buurt treffen) 

Dan nog een weekje San Diego. Lees: nog een laatste keer Sea World, Zoo, Safari park, Legoland en het strand (surf on dude!!)

Daarna vliegen we via twee dagen Washington DC en twee dagen New York terug naar Nederland, waar bende meteen mee kan doen met Kinder Vakantie Werk.

Ik mag toegeven, er zijn tijden dat we mindere vooruitzichten hebben....

Eindelijk: na bijna 2 jaar hebben we een baseball wedstrijd gezien: San Diego Padres tegen de Toronto Blue Jays. En wat voor een wedstrijd... Een wedstrijd duurt normaal 9 innings en duurt ongeveer 2½ uur. Bij gelijk spel komt er nog een inning bij. Indien nodig nog eentje.

Hadden wij weer: na 9 innings stond het 3-3. Een uur later, na 12 innings, nog steeds 3-3. Na 14 innings hadden we het wel gezien. Je raadt het al: nog steeds 3-3. 

Inmiddels was zeker drie-kwart van het publiek al weggelopen, dus hebben we het relatief lang vol gehouden. 4 uur om precies te zijn. 

De dag erna lazen we op internet dat de wedstrijd uiteindelijk 17 innings duurde, net geen 5 uur en door de San Diego Padres was gewonnen met 4-3.

Maar, we hebben ons weer eens heel goed vermaakt. Ik heb het gevoel om in herhaling te vallen, maar wat een raar volk, die Amerikanen. Laten we eens beginnen met het goede. Wat we heel knap vinden is dat fans van beide teams door elkaar zitten, geen hekken, geen problemen, zelfs geen politie rond de tribunes. Nog beter is dat er serveersters rondlopen en blijven vragen of ik niet nog een biertje wil. Ik kon ze moeilijk teleurstellen, niet waar?

Maar dan het aparte. Wat een 'vreet-en-klap-volk'. Ongelofelijk... We hebben eens opgelet (tijdens 14 innings heb je daar ruim voldoende tijd voor). Iedereen zit te eten. De hele tijd. En tussen het eten door zitten ze te puzzelen, sms-en of bellen natuurlijk. Het lijkt wel of niemand de wedstrijd iets boeit. 

Wat ze wel boeit zijn de muziekjes tussen de slagen door. Dan worden ze wakker, springen op om een of ander debiel dansje mee te doen. Of als een stelletje idioten mee te klappen op idiote muziek. Daar zijn ze heel goed in. Raar klap-volk...

Het is een heel mooi stadium. Midden in de stad. Aan de noord-kant is het open en kijk je gewoon de stad in. Er ligt daar ook een park waar je voor 5 dollartjes de wedstrijd kan bekijken. En boven op alle flats zie je mensen meekijken naar de wedstrijd.  Heel leuk om eens te zien.

Mooie sport, hè...

Zondag zijn we naar Belmont park geweest. Wereld bekend in San Diego. Er ligt een rollercoaster uit 1924. Volgens Marie-José is ie sindsdien ook niet meer onderhouden...

We hebben ons flink uitgeleefd in de vele attracties.

Marie-José en Anne in de rollercoaster.
Anne hoefde niet nog eens. Is ook wel aan haar gezicht te zien

Naast de achtbaan was er nog een goed misselijkmakend apparaat. Marie-José ging er natuurlijk in.

Een paar close-upjes

Maar het mooiste van het park waren wederom de Amerikanen. Zijn ze niet prachtig.... Je kijkt er je ogen uit, zelfs na 2 jaar. Ik heb er eens flink op los geknipt.