Eindelijk: na bijna 2 jaar hebben we een baseball wedstrijd gezien: San Diego Padres tegen de Toronto Blue Jays. En wat voor een wedstrijd... Een wedstrijd duurt normaal 9 innings en duurt ongeveer 2½ uur. Bij gelijk spel komt er nog een inning bij. Indien nodig nog eentje.

Hadden wij weer: na 9 innings stond het 3-3. Een uur later, na 12 innings, nog steeds 3-3. Na 14 innings hadden we het wel gezien. Je raadt het al: nog steeds 3-3. 

Inmiddels was zeker drie-kwart van het publiek al weggelopen, dus hebben we het relatief lang vol gehouden. 4 uur om precies te zijn. 

De dag erna lazen we op internet dat de wedstrijd uiteindelijk 17 innings duurde, net geen 5 uur en door de San Diego Padres was gewonnen met 4-3.

Maar, we hebben ons weer eens heel goed vermaakt. Ik heb het gevoel om in herhaling te vallen, maar wat een raar volk, die Amerikanen. Laten we eens beginnen met het goede. Wat we heel knap vinden is dat fans van beide teams door elkaar zitten, geen hekken, geen problemen, zelfs geen politie rond de tribunes. Nog beter is dat er serveersters rondlopen en blijven vragen of ik niet nog een biertje wil. Ik kon ze moeilijk teleurstellen, niet waar?

Maar dan het aparte. Wat een 'vreet-en-klap-volk'. Ongelofelijk... We hebben eens opgelet (tijdens 14 innings heb je daar ruim voldoende tijd voor). Iedereen zit te eten. De hele tijd. En tussen het eten door zitten ze te puzzelen, sms-en of bellen natuurlijk. Het lijkt wel of niemand de wedstrijd iets boeit. 

Wat ze wel boeit zijn de muziekjes tussen de slagen door. Dan worden ze wakker, springen op om een of ander debiel dansje mee te doen. Of als een stelletje idioten mee te klappen op idiote muziek. Daar zijn ze heel goed in. Raar klap-volk...

Het is een heel mooi stadium. Midden in de stad. Aan de noord-kant is het open en kijk je gewoon de stad in. Er ligt daar ook een park waar je voor 5 dollartjes de wedstrijd kan bekijken. En boven op alle flats zie je mensen meekijken naar de wedstrijd.  Heel leuk om eens te zien.

Mooie sport, hè...

Zondag zijn we naar Belmont park geweest. Wereld bekend in San Diego. Er ligt een rollercoaster uit 1924. Volgens Marie-José is ie sindsdien ook niet meer onderhouden...

We hebben ons flink uitgeleefd in de vele attracties.

Marie-José en Anne in de rollercoaster.
Anne hoefde niet nog eens. Is ook wel aan haar gezicht te zien

Naast de achtbaan was er nog een goed misselijkmakend apparaat. Marie-José ging er natuurlijk in.

Een paar close-upjes

Maar het mooiste van het park waren wederom de Amerikanen. Zijn ze niet prachtig.... Je kijkt er je ogen uit, zelfs na 2 jaar. Ik heb er eens flink op los geknipt.