Bryce Canyon is eigenlijk een doodlopende straat. Het enige plaatsje om te overnachten is Ruby, totaal niet toeristisch of zo...Ruby heeft een aantal hotels en drie restaurants. Een restaurant is absoluut de publiekstrekker, met een 'echte western show'. Omdat er verder helemaal niets te beleven valt in het plaatsje zijn we dus ook maar overstag gegaan en zijn naar de show gegaan.
Geloof me, hier wil je geen bekenden tegenkomen... Wat een lachertje...
Maar goed, we hebben lekker gegeten, leuk gesproken met tafelgenoten uit Pennsylvania en hartelijk gelachen om alles. Het toppunt was een polonaise (op cowboy muziek). Dit was zelfs zo achterlijk dat zelfs de live-band in lachen uitbarstte. We hebben geen CD's gekocht...
De dag erna het park in. Het was zelfs koud 's ochtends. Slechts 18 graden. Brrrr. Truien aan...
Gelukkig brak het zonnetje door en hebben we wederom genoten van de natuur. Je rijdt over een bergkam en bekijkt prachtige uitzichten en rotspartijen die ontstaan zijn door vorst periodes. Prachtige sculpturen.
 |
| Natural Bridge |
 |
| Geintje... |
Het park is eigenlijk saai als je het vanuit de auto bezoekt. Je beleeft de natuur niet echt door in de auto te blijven, zoals menig Amerikaan doet. Dus hebben we een mooie wandeling uitgezocht waarbij je langzaam afdaalt tussen de rotsen. Voor ons natuurlijk weer de nodige zweethandjes. Het pad slingerde omlaag tussen de kliffen en je staat verbaast als er om de hoek ineens reuze hoge dennenbomen staan.
Zeer frustrerend bovendien om foto's te maken, omdat je naar boven naar een felle hemel kijkt. Toch is het weer gelukt om bijna 200 foto's te maken.
We waren al gewaarschuwd in de folder: when hiking from the rim, remember that your way back is uphill. Klopt als een bus. Toch heeft de bende goed zijn best gedaan en zijn we puffend weer naar boven gelopen. Zo'n berg is twee keer zo hoog voor die korte beentjes...
Er zijn veel hertjes te zien in het park. We waren zo hard op zoek naar een mannetjes hert met een groot gewei, dat Marie-José drie overstekende hertjes over het hoofd had gezien. Bijna hadden we hertenbiefstuk op het menu.
Deze bijna botsing heeft ze later goed gemaakt door een Fransman van zijn 'no claim' af te helpen. Ze reden allebei hun parkeer vak uit, net elkaar in de dode hoek. Boem was ho. Wij hadden niets, maar hij had toch wel wat rimpels in zijn bumper. Maar, nadat Marie-José hem met een stalen gezicht ervan had overtuigd dat huurbedrijven daar nooit naar keken was de man tevreden en konden we de weg vervolgen....
Ik durf het bijna niet te shrijven, maar na een warm dagje Bryce Canyon, op naar het hotel, om weer lekker te plonsen...
En nee, we zijn niet nog eens bij de live show gaan eten...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten